Yalnızlık

Kar yağıyordu. Her bir tane, yaşlı çınarın yorgun kollarında öbekleşmiş karları biraz daha ağırlaştırıyordu. Yorulmuştu artık. Yalnızlığını paylaşacak birisi olmadan uçsuz bucaksız toprakların ortasında tek başına dikiliyordu. Bir kuzgun yavaşça üzerinde süzüldü ve kar yığınlarını savurarak dallarından birisine kondu. Çınar dinledi; herhangi bir ses için yalvardı onu dinleyen Tanrılara. Ama kuzgun saatlerce konuşmadan dalda durdu. Aniden başlayan rüzgarla da uçup gitti…