Ada

Bir adadayım,

Ne kadar oldu bilmiyorum

Gözlerimi ilk açtığım anı hatırlıyorum

Korku vardı yüreğimde, çaresizlik

Yitmiştim sanki,

Artık var olmayan bir güneşe bakıyordum

Kaybolmuştum.

Yıllar kovalarken birbirini

Zamanın iyileştiren uykusu üzerime indi

Yavaş yavaş yeniden gördü gözlerim

Yeni bir dünyanın ışığıyla, karanlığıyla yıkandı.

Adaya düşeli yıllar oldu

Bir başıma ormanın kalbinde,

Tek başıma okyanusun tenhasında

Yeniden gördü ya gözlerim

Belki de hiç olmadığı kadar net

İşte o zaman anladım

Var edemediğim hayatımın acizliğini

Neden sığındığım adam’a.

Ayrılık dolup da aklıma, silince anları

Tutunamamıştım kendi bedenime

Ne idi ayrılık, bilmiyorum

Ne anlama geldiğini kavrayamıyorum

Kendime yabancıydım, düşmandım

Hem de her zamankinden daha fazla.

Korkuyordum gündüzden, geceden

Yarının önüme serdiklerinden

Hep zaten kuytularda saklanmıştım

Kuyular çare değildi ondan

Başımı zor kaldırdım,

Güneşin çarptığı bir rüyadaydım sanki

Savruluyordum,

İki ayağımın üstünde durmak ne mümkündü

Koşamadım, kaçamadım, kayboluyordum.

Ahvalimin pençesinde biraz daha büzüldüm

Sokuldum

Ve bir an durdu hepsi

İçime huzur doldu,

Tekrar vurdu yitmişlik

Gözlerim yaşlarla doldu, aktı

Yitmişlikti, hüzündü huzur bana

Kapılar açıldı önümde vahşi doğaya

Korku, çaresizlik bindi omuzlarıma

Huzur baston oldu ellerime

Yeşilin sonsuzluğunda, meltemin çığlığında

Kendi adam’ı buldum sonunda.