Ait

Güneş tepelerin ardında,
Saklanıyordu.
Sessiz, huzursuzdu
Varlığım.
Geceyi anıyordu
Pişmanlıkla.
Hayır, pişmanlık değildi bu.
O an güzeldi.
Umuttu o kollarda
Var olan.
Her şey, herkes;
Tüm düşünceler, tutsaklıklar
Yitmişti o kollarda.
Sarıldığım, huzura erdiğim
Kollar vardı;
An vardı.

Sabah olup, sema aydınlanınca
Gözler gördüm olmayan;
Eller gördüm silah kuşanmış;
Düşünceler dokundu cehaletle bilenmiş...

Koşarak kaçtım,
Sarıldığım kolların uzanışını,
Umudu ardımda bıraktım...
Düşünmüyordum, düşünemiyordum,
Aklım köşe bucak işgal altındaydı.
Baktığım her yerde
Korku.

Sema alacalıydı,
Güneş yüzünü saklıyordu.
Gölgeler büyüdü;
Korkular da beraberinde.
İnanmak istedim,
Hata yaptığıma;
Doğrulara yanlışlara.
Ama olmadı.

Güneş tepelerin mahkumiyetinden
Sıyrıldı.
Işığı tenime değdi.
Bir müzik başladı;
Akustik melodi,
İnce erkek sesi...
Gündoğumuna şarkısını
Fısıldadı.
Gülümsedim.
İçimde denizler kabardı.
Gölgeler silindi,
Korku dağıldı.
Ve tekrardan kolları gördüm;
Artık biliyordum,
Ben ona aittim...