Yeşil

Engin yeşillik, şehrin göbeğini mesken tutmuş.

İnanası gelmiyor aslında gören gözlerin.

Bir bir düşen ağaçları, bir biri ardına yanıp kül olan ormanları düşününce;

Oduna, yaprağa, dala aç şehrin yırtıcı kimliği nasıl oluyor da izin veriyor yüreğindeki yeşilliğe?

Kendi yüreğime döndüm, çevremi bırakıp.

Kendi yeşilimi görüp huzur bulmak için biraz.

Düşüncelerden sıyrılıp, sadece anı tatmak için.

Şehrin puslu, gri seması kalbimi mesken tutmuş meğerse.

Suyundan geçirmiş, karaya çalmış, gölgesinde sindirmiş.

Kendi gözlerine bile güvenmeyen bir ben bırakmış ardında,

Yüreğinde silinmeye yüz tutmuş son yeşilliğe tutunan.

Ama şehir ne yapsın, elinden bir şey gelmez onun da:

Donuk gri binaların arasında kalan son devasa bahçelerin katili,

Son model Mercedes arabaların sahibi Tanrı’ydı.