Gecikmiş Yeni Yıl Dileği

Yağmurdan önceki o birkaç saati seviyorum. Gökyüzü henüz bulutlarla kararmamışken, yer yer güneş yüzüme ulaşırken, ışığı içimi ısıtırken, hafif bir rüzgârın telaşla beni önüne almasını seviyorum. Bulutlar gökyüzünde seyrediyorlar hızla güneşi örtmek için, biliyorum. Fakat şehrin üzerine öyle büyülü bir hava hâkim oluyor ki, o beton yapılar bile gözümde tarihi bir esere dönüşüyor. Sanki yıllar sonrasından veya öncesinden gelmişim gibi, her şeyi yeniden görüyorum, yeniden keşfediyorum. O huzuru anlatamıyorum da aslında tam olarak. Hayal kuruyorum çoğu zaman, hayallerde yaşıyorum, kimseye dönüp bakmıyorum; fakat yağmur müjdelendiğinde birden fark ediyorum kendimi, bedenimi, yaşadıklarımı, yaşayacaklarımı, yolumdakileri. Eskileri düşünmeye başlıyorum, nasıl huzur bulabildiğimi hüzünde bile. Bugün ne aradığımı anladım, ben kendimi arıyorum. Eski beni. Aklımızda her daim fazla parlattığımız, törpüleyip mükemmeleştirdiğimiz anılar vardır; işte bugün onları değil, beni o noktaya götüren anıları hatırlıyorum, yeniden yaşıyorum. Ve gelecekten umutla beklediğim tek bir şey var, o da kendime inanmam ve yolumu bulmam için o kişiyi bana daha sık hatırlatması. Çünkü o hayal edebiliyordu.