Aklımın kapılarında yaz yiteli çok oldu
Gün soldu yüreğimde
Kar tanelerinin süzülüşünü izlerken hiçlikte
Gün gibi canlı bir anı işgal etti aklımı
Kovdu tüm yaşamı kış duvarının ardına
Mumları yaktım bir yudum ışık için
Kapılarımı kilitledim bir yudum huzur için
Artık hayallerimle özgürleşebilirim;
Bir ateş yakar
Sonsuzluğa akarım.
Işıklı bir fırça darbesi
Boyamalı mı illa önüme bir yol?
Yıldızların ötesinden akan karanlıkla yıkanırken
Bırakırım kendimi bilinmez yola, kendi yoluma
Önümde kış duvarı olsa da
Ve gün yine yeniden yükselir
Güneşten iz yoktur artık
Ormanlarımın derinliklerinde bir tek kuş bile şakımaz
Sessizdirler, belki de ölü;
Yitmiştir tüm hayat berisinde kış duvarımın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder